Teoria przywiązania mówi o tym, że więź jaka w początkowym okresie życia dziecka wytworzyła się
pomiędzy nim a matką lub innym ważnym opiekunem, wpływa na relacje tworzone na przestrzeni
całego życia. Badacze wyodrębnili trzy style przywiązania: bezpieczny, unikowy i lękowo-ambiwalentny.
Rozwojowi bezpiecznego stylu przywiązania sprzyja wartościowy i długotrwały kontakt opiekuna z dzieckiem. Ten styl wykształca się u około dwóch trzecich dzieci. Są to dzieci ufające opiekunowi, które uczą się, że opiekun jest dostępny, wrażliwy i gotowy, aby pomóc im w razie potrzeby. To dzieci, których matki reagują na płacz i budują w dziecku przekonanie, że potrafią i zadbają o jego potrzeby. Dzięki takiej otwartej i wrażliwej postawie opiekuna mały człowiek chętnie poznaje świat, jest ciekaw nowych zjawisk i nie boi się angażować w relacje społeczne. Bezpieczny styl przywiązania pozwala dziecku na swobodną eksplorację świata. Osoby, u których w dzieciństwie wykształcił się bezpieczny styl przywiązania to osoby, które cechuje wysokie i stabilne poczucie własnej wartości. To dorośli, którzy tworzą zdrowe związki, potrafią okazywać czułość i nie boją się bliskości oraz zaangażowania. Osoby o bezpiecznym styl przywiązania potrafią w relacji stawiać jasne granice, a stawiając je, nie obawiają się, że partner je odrzuci. W związku osoba o bezpiecznym stylu przywiązania reaguje i jest uważna na potrzeby partnera. Jasno i klarownie potrafi także wyrazić swoje oczekiwania, czy zakomunikować czego obecnie potrzebuje.
Unikowy styl przywiązania powstaje, kiedy opiekun nie jest dostępny dla dziecka w trudnych dla niego chwilach. Mały człowiek uczy się, że jego potrzeby nie są zaspokajane, co utwierdza w nim przekonanie, że są nieważne. Doświadcza odrzucenia ze strony opiekunów i nierzadko zostaje karane za próbę nawiązania kontaktu i bliskości z opiekunem. Jeżeli w relacjach z dzieckiem opiekun jest niedostępny i odrzuca dążenia dziecka do bliskości, z czasem zaprzestaje ono wyrażania emocji i poszukiwania wsparcia. W dorosłym życiu osoby o unikowym stylu przywiązania mogą unikać bliskości, bojąc się odrzucenia. Często zdarza się tak, że nawet, kiedy nawiążą relację z drugą osobą, albo szybko się z niej wycofają, albo z trudem przyjdzie im nawiązać bliską więź z partnerem. Nierzadko osoby o stylu unikowym w relacji uchodzą za obojętne, nieuczuciowe i zaangażowane, ponieważ nie okazują uczuć np. w trakcie konfliktu, czy po jego zakończeniu. Nie jest to jednak tożsame z ich brakiem uczuć, czy obojętnością wobec partnera. Osoby te bardzo często nie wyrażają trudnych emocji, ponieważ w dzieciństwie wykształcono u nich przekonanie, że ich emocje nie są sposobem na odzyskanie bliskości. Nauczyły się, że komunikowanie ich potrzeb, emocji czy trudności przechodzi bez echa. Wyrosły w przekonaniu, że dla innych ich uczucia niewiele znaczą, ponieważ w dzieciństwie przechodzono koło nich obojętnie.
Lękowo-ambiwalentny styl przywiązania tworzy się, kiedy dziecku brakuje pewności co do dostępności opiekuna. Styl ten jest wynikiem chaotycznej opieki. Dziecko często otrzymuje sprzeczne sygnały – doświadcza czasem uczucia miłości od opiekuna, jednocześnie czasami bywa odrzucane z byle powodu. W pewnym momencie dziecko nie wie, czego może się spodziewać. Generuje to w dziecku silny lęk przed rozstaniem z opiekunem. Dziecku brakuje także pewności, że w trudnych chwilach, opiekun przyjdzie mu z pomocą. W dorosłym życiu osoby o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania w relacji mogą dążyć do całkowitej jedności z partnerem. Często takim osobom towarzyszą silne wahania nastroju i nierzadko osoby te cechuje obsesyjna zazdrość o partnera i dążenie do tego, aby mieć partnera na wyłączność. W związku takie osoby często oczekują dużej bliskości ze strony partnera, ale jednocześnie boją się odrzucenia. Silny zakorzeniony lęk może powodować u nich duże napięcie i częste frustracje połączone z wybuchami złości. Wykształcenie lękowo-ambiwalentnego stylu przywiązania sprawia, że w relacji osoby szukają ciągłego zapewniania, że są potrzebne i kochane. Zdarza się też tak, że mylą miłość i intymność ze „zlaniem się” w jedno z partnerem. Oczekują bezwarunkowej miłości, nieprzerwanej uwagi, spełniania wszystkich oczekiwań.
Styl przywiązania, który wykształcił się w naszym dzieciństwie nieodzownie daje o sobie znać w dorosłości. Decyduje o tym, jakiej jakości relacje nawiążemy i z kim. W jakich okolicznościach i na jakich zasadach. Wpływa na to jakie związki i przyjaźnie tworzymy z ludźmi, którzy nas otaczają. Przyciągnie do nas osoby, które będą do niego pasować. Style unikowy i lękowo-ambiwalentny nie ułatwią nam nawiązywania zdrowych i szczęśliwych relacji. Jednak jest to możliwe, bowiem błędne koło wczesnodziecięcych doświadczeń da się przerwać. Kluczowym jest rozpoznać styl naszego przywiązania i podjąć pracę z przekonaniami, które wykształciły się u nas wskutek zachowań naszych rodziców, czy najbliższych opiekunów.